Les Cactus

Never thought I'd become a fan. With this one they got me hooked. For some time at least. Alex Turner catches the thrill of the original 50 years ago, even has the same Dutronc cool "moqueur". The fun thing of course is the way he pronounces "cactus". Old rascal Jacques must surely be happy with this tribute.



You could also watch the version with lyrics below if you really want to know what it's about.

De boeren steunen om de (landbouw)markten te ontwapenen

Wij weten hoe dat de laatste decennia gaat met sociale onrust: als die ál te zichtbaar wordt en dus politiek gevoelig, worden er snel enkele sussende maatregelen getroffen om de zaak te bekoelen, eventueel gekoppeld aan een P.R.-stunt met het oog op de volgende verkiezingen. Fundamenteel verandert er echter weinig: de armsten, de uitgeslotenen blijven in hun miserie zitten. Aan de oorzaken van armoede en uitsluiting wordt niet of nauwelijks geraakt.
Onze politici steken hulpeloos de armen in de hoogte: “Wij kunnen en mogen daar niets aan doen en daarenboven: onze arbeidskosten zijn nu al hoger dan in de ons omringende landen. Wij zijn niet concurrentieel genoeg.” Voor een deel hebben ze nog gelijk ook. Het Internationaal Muntfonds (IMF) legt strenge begrotingsregels op. De Wereldhandelsorganisatie (WHO) verbiedt beschermingsmaatregelen die kunnen geïnterpreteerd worden als concurrentievervalsing. Via honderden, duizenden verdragen, reglementen, wetten legt de virtuele wereldregering van de vrije markt –verheven boven alle democratische structuren– zijn wil op aan de naties van de wereld.
De grote werklozenbeweging was dus gedoemd om met een sisser af te lopen en een dynamische massa terug te storten in ontgoocheling,verbittering, apathie.

In dezelfde periode kenden we ook het debacle van de Aziatische markten. Het Barings Bank-schandaal en de ineenstorting van de Zuid-Oostaziatische economie doorprikte de goednieuwsshow van de vrije markt. De spectaculaire opgang van de “Aziatische tijgers”, die het universele weldadige karakter van het kapitalistisch systeem en het “einde van de geschiedenis” moest bewijzen, werd in één haal neergemaaid en stortte miljoenen Indonesiërs in de economische afgrond. Het kan geen toeval zijn dat Al Qaeda er vandaag vruchtbare grond vindt. Het maakte plots, voor het oog van de wereld, de relatie tussen de casinospeculatie op de financiële markten en het lot van miljoenen duidelijk. Het verband met de stijgende werkloosheid in onze eigen contreien was gauw gelegd. Men zag dat de oorzaken dezelfde waren, nl.: de speculatie die de winstverwachtingen van investeerders de hoogte injaagt; deze laatsten gaan ongeremder dan ooit aandringen op het drukken van de productiekosten en dan vooral de arbeidskosten. Onze arbeidskracht wordt dus in een wereldwijde concurrentieslag geworpen. De gevolgen kennen we: rationalisering, delocalisering,…

De redactie van Le Monde Diplomatique maakte al jaren op een schitterende wijze dit soort analyses en achtte eind jaren '90 van vorige eeuw de tijd rijp om al die verhalen te bundelen en om te zetten in een langetermijnactie tegen het casinokapitalisme.  Onder andere met de strijdorganisatie Attac werd gemobiliseerd rond een eerste concrete actie: de Tobintaks als eerste aanval op de speculatiemarkt; een poging om “de markten te ontwapenen”.
Het uitgangspunt was: zoeken naar datgene wat ons bindt en die band in de actie tastbaar maken. Ons betekent:

• - alle volkeren die door de neoliberale “Wild West”-economie in miserie en armoede gedumpt worden;
• - alle NGO’s die actief zijn op het gebied van Noord-Zuidverhoudingen en milieu;
• - alle sociale bewegingen, ook de kleinste lokale verenigingen, die het opnemen voor de zwaksten in eigen buurt;
• - alle vakbonden die doorheen heel de geschiedenis van het industriële kapitalisme de strijd voor arbeidersrechten hebben geleid maar sinds enkele decennia zijn teruggedrongen in een meer defensieve positie;
• - de vredesbeweging;
• - alle individuen die in hun dagelijks leven te lijden hebben van sociale onzekerheid, uitsluiting door afbraak van sociaal weefsel, toenemende voedselonveiligheid en andere gezondheidsrisico’s die samenhangen met het wetenschappelijk-industrieel-technologisch complex, dat niet te dienste staat van mensen maar van winsten.

Wij moeten allemaal onze krachten bundelen om terug greep te krijgen op deze wereld in plaats van ieder op ons eigen eilandje –misschien nuttig maar zeker impotent– links en rechts pogen de ergste schade te herstellen.
In de onvolledige opsomming hierboven ontbreken o.a. de boeren. Zij zijn het nochtans die het langst de slachtingen van de kapitalistische economie aan den lijve ondervinden, zoals uit de bijdrage van Koen Dhoore zal blijken. De vruchten van hun arbeid hebben altijd een centrale rol gespeeld in ontstaan en ontwikkeling van de globale economie. Die vruchten zijn vandaag de munitie waarmee de grote handelsoorlogen worden uitgevochten. Het zijn de overschotten die onze boeren moéten produceren, die gedumpt worden op de wereldmarkten in Oost en Zuid en daarmee de lokale boeren ginds de nek omwringen.
Het zijn de kennis en de innovaties van diezelfde boeren die aanleiding hebben gegeven tot het ontstaan en de spectaculaire ontwikkeling van de (agro-)chemische industrie. Diezelfde chemische industrie, die hen vandaag zo genadeloos berooft, controleert grote delen van de landbouwproductie omdat ze de zaadveredeling van de boeren heeft afgepakt en gepatenteerd, omdat ze hun bemestingstechnieken heeft gekopieerd, “verbeterd” en… gepatenteerd, omdat ze grote delen van de verwerking van hun producten controleert.
Maar ook in de strijd om een leefbaar milieu kan de wereld niet zonder de boeren. Zij zijn sinds mensenheugenis de hoeders van de natuur. Wanneer de landbouw optreedt als verarmer en vernietiger van de natuur, dan is dat door toedoen van de agro-industrie. Als de boer zijn land en de omgeving vergiftigt, dan is dat enkel omdat hij daartoe gedwongen wordt door de filiaire van veevoederbedrijven, zaadproducenten, de agro-chemie, de banken, de Boerenbond, de verwerkers en distributeurs. Wie in de Raden van Beheer en de lijsten met grote aandeelhouders van al die spelers gaat kijken, komt steeds dezelfde gezichten tegen.
De militante onafhankelijke boerenvakbond Confédération Paysanne heeft middels zijn spectaculaire acties tegen McDonalds en tegen de GGO-velden een grote rol gespeeld in de internationale sensibilisering voor de globale landbouwproblematiek. Hij drukte, mede dank zij zijn mediagenieke woordvoerder, José Bové, zijn stempel op het verloop en mislukken van de Seattle Conferentie van 1999. Ook elders in de wereld hebben boeren een verbeten overlevingsstrijd gevoerd tegen de mondiale agro-industrie. Ook vandaag nog, zij het iets minder spectaculair of toch met minder media-aandacht. Nochtans is het noodzakelijk dat onafhankelijke boeren die onafhankelijkheid kunnen behouden, geketende boeren moeten zich van die ketens ontdoen. Die strijd is essentieel, willen wij de doldraaiende economie, die meer slachtoffers maakt dan welke oorlog ooit gedaan heeft, terug onder controle brengen van democratische structuren.

Ranzig

Hij gaat er echt wel voor. Het plaatje begint ranzig te kleuren. De directe slachtoffers zijn natuurlijk onze vrienden aan de andere zijde van de grote plas maar dit gaat ook op ons afstralen. 't Is nu echt wel tijd om ons serieuze zorgen te maken.

 

Jean Paul Van Bendegem

Ooit, lang, lang, lang geleden kochten wij voor 5 frank Snoecks miniatuurboekjes. Dat waren kleinoden van hooguit 10 cm hoog over de meest diverse onderwerpen. Zo herinner ik me de elementaire regels van het schaken onder de knie gekregen te hebben, de geheimen van pendel en wichelroede, iets over natuur,... dat was nog vóór we ons aan Jongens&Wetenschap bezondigden. Canvas biedt nu ook van die minihapjes aan voor mensen met weinig tijd, geduld of gewoon beetje lui. Tot lering en vermaak een voorbeeldje:

Nasty Gal

The queen of real mean funk. Why don''t I ever hear this on the radio ?

Springtime for Hitler

Can't imagine why I felt a sudden urge to find this clip and share it right now.

What the fuck, did this really happen ?

Now the unthinkable materialised right before our eyes, everybody seems eager to comment on it: each one his own post factum logic to balsam our conscience bruises. If this exercise is an honest one it could make us more cautious at the spread of dangerous populism that threatens the old world as much as it is engulfing the United States. We have absolutely no reason to look down on "these stupid Americans". Tomorrow we could awaken in exactly the same earthshaking reality at home.

Mind you, Trumpism will not show its ugliest teeth at once. He will continue to act as the sympathetic leader of the righteous people's movement and the shifting in the people's minds will take place step by step. At first many of us will feel relieved because Trumpian reforms will seem less radical then his campaign promised. Not such a bad guy after all. The contamination of the American culture, what people think and feel, of their souls, will happen almost imperceptible to many. That's how populism works. But wait and see what will have happened 4 years from now.

Global warming? Just part of the Jewish/black conspiracy to frighten real Americans and keep them calm while they ruin our oil industry and these leftist queers in New York and San Francisco spend all our money. Of course making coarse comparisons depicting Trump with a little moustache and a swastika on his arm is all too easy: populism of another kind, that is. But still: history has shown us how a whole nation of honest, well thinking and hard working people can be lured into accepting and even committing the worst atrocities against fellow humans. "Wir haben das nicht gewusst" is not an explanation and will never be. We do see what is happening, we must see it and we must act upon it.

Hereby I just want to remind us how Michael Moore had warned us in July but nobody (and I include myself) has taken it too seriously then. We were really so convinced he was exaggerating. Unthinkable? Well, here we are now. What are we going to do about it ? Americans but also we Europeans who are facing the rise of pied pipers as Le Pen, Wilders, Farage and the like. Let's be vigilant.

5 Reasons Why Trump Will Win

 

Nog lang niet klaargekomen met feminisme

Waarom ik nog altijd graag De Morgen lees niettegenstaande de steeds terugkerende kritiek dat het geen linkse gazet meer is, dat ze zich verkocht hebben aan De Persgroep en dus met handen en voeten gebonden aan “’t kapitaal”, dat ze dus hun traditionele lezerspubliek verraden hebben? Omdat die krant lezen me nog altijd voedt. Als ik DM lees, treed ik in dialoog: ik krijg informatie en wordt geconfronteerd met ideeën, standpunten en dat maakt dingen in mij wakker, dat daagt mijn eigen ideeën, mijn eigen waarheden uit. Dat geldt natuurlijk voor elke krant maar bij De Morgen vind ik, meer dan elders, een aantal intelligente schrijvers en die zetten me veel harder aan het denken, ook al ben ik het niet altijd eens met wat daar gedrukt staat… misschien juist dan des te meer.

Om maar te zeggen dat ik vorig weekend weer een aangenaam uurtje freewheelend in mijn eigen wereldbeeld heb rondgestruind en dit naar aanleiding van 2 teksten die tussen mijn eigenzinnig dissidente hersenkronkels wonderwel in elkaar vlochten. Het eerste artikel ging over de “coming out” van Obama als feminist. Ach ja, de komkommers zijn in de aanbieding en dan schuwt zelfs De Morgen het meest overbodige overdrachtelijk taalgebruik niet, een kniesoor die zich daaraan stoort. Het tweede stuk was een essay van Heleen De Bruyne onder de titel “Nog lang niet klaar met klaarkomen”. Komkommer of niet, zo’n titel blijft wervend voor onze aandacht, ook die van mij.

Het begon eigenlijk al met het standpunt van Bart Eeckhout op blz. 2. In tegenstelling tot sommige van mijn vrienden vind ik andermans standpunten wel interessant en dus is dat bij het nuttigen van de krant mijn eerste werk, kwestie van er in te komen. Ook Bart Eeckhout, toch een erudiet en bedachtzaam opiniemens, behandelde Obama’s essay, zoals het genoemd wordt, om mij vooralsnog onduidelijke redenen, als een “coming out”, wat ik nogal flauw vond. Minder flauw dan wel ronduit gemeen toonde Bart zich wanneer hij Obama verweet het traditionele rollenpatroon in de eigen praktijk te bevestigen:  

“Ook sterke vrouw Michelle Obama moet zich als first lady vooral beperken tot de rol van first housewife met veel veilige aandacht voor softe klassiek-vrouwelijke thema’s zoals voeding en opvoeding. Dat glazen plafond hebben de Obama’s niet durven doorbreken. Dat is een gemiste kans.”

Wel, ik ga ervan uit dat Bart Eeckhout Michelle Obama niet om haar opinie gevraagd heeft, ook niet over het hoe en waarom van de rolverdeling binnen het privé en publieke leven van het gezin Obama, noch op welke wijze beide partners daarover hebben onderhandeld. Ik zie dan ook de relevantie niet van mijnheer Eeckhouts denigrerende aantijging. Wanneer hij dan ook nog eens eindigt met President Obama welkom te heten “in ‘ons’ feministische kamp”, dan kan ik enkel vermoeden dat Bart met zijn eigen feminisme nog niet helemaal klaar is, zijn wekelijkse vaderschapscolumns in DM magazine ten spijt. Nu ja, Bart is ook een mens die wellicht heel erg zijn best doet op dat vlak, alleen: iets meer respect voor de oprechte inspanningen van anderen graag. 

Ik heb het volledige essay van Obama niet gelezen en ga dus af op het artikel van Barbara Debusschere en die enkele letterlijke citaten die De Morgen ernaast afdrukt. Dat Obama’s essay deel uitmaakt van de verkiezingscampagne van Hilary Clinton doet totaal niets af van de inhoud en het belang ervan voor de V.S. en de wereld buiten de electorale context. Dat het essay inspeelt op de verzuchtingen van vrouwvriendelijk Amerika tegenover de conservatieve bullebakhouding van Trump, wat totaal niet dezelfde breuklijn volgt als die tussen Republikeinen en Democraten, is een slimme zet maar doet me verder niet twijfelen aan de oprechtheid waarmee Obama zijn standpunten de wereld instuurt. Wat ik vooral zie is de consistentie in wat hij zegt, doet, uitstraalt als het over “verzachting” van de Amerikaanse samenleving gaat, als het om zorg voor zwakkeren gaat, als het om gelijkberechtiging van burgers gaat, over verschillen in culturele, sociale of genderachtergrond heen. En dit vanaf het begin van die bijna 8 jaar presidentschap tot op vandaag. Neen, Obama heeft niet gezorgd voor een radicale ommekeer in het Amerika van vandaag, hij heeft geen socialistische samenleving geïnstalleerd, zelfs geen gratis ziekenzorg of sociaal vangnet voor wie zonder werk valt. Maar met ObamaCare is wel een belangrijke trendbreuk ingezet. En wat had je gedacht? Obama mag dan wel de status hebben van de machtigste man ter wereld, hij is nog steeds afhankelijk van de steun van zijn partij en diens sponsors én van het kiesgedrag van de burgers in de V.S. Het volstaat de gekleurde kaartjes van dat stemgedrag in de diverse staten te bekijken om te beseffen hoeveel speelruimte Obama heeft. Misschien is hij wel iets te makkelijk meegegaan in het discours van het Pentagon voor zijn Midden-Oostenbeleid. Tja,… Wat er ook van zei, Obama’s stempel op de Amerikaanse samenleving is nu al onuitwisbaar, ook al zijn de resultaten te velde nog erg bescheiden. Het gedachtegoed dat hij propageerde en de richting die hij aanwees heeft de geesten van de Amerikanen beroerd. Daar is een zaadje gelegd dat zal ontkiemen en komende leiders zullen daar rekening mee moeten houden. Nog niet een sociaal maar een socialer Amerika komt in zicht en dat kan ook voor het feminisme alleen maar een stap vooruit betekenen. 

Feminist. Ja, zo noemde ik mezelf ooit, zo’n 40 en meer jaren geleden. Toen het bon ton werd voor mannen om zich zo voor te stellen en sindsdien Jan en alleman die roepnaam claimde ben ik ermee gestopt. Dat koketteren met zo’n zelf opgeplakt label is te gemakkelijk. Ik heb er teveel gezien met wiens “feminisme” ik hoegenaamd niets te maken wou hebben. Ik zal hier geen illustratieve anekdotes bij voegen, laat ik volstaan met de nummer één voor mannelijk feminisme te benoemen: r-e-s-p-e-c-t ! Precies zoals Aretha Franklin ons dat in 1967 inpeperde. Wel, dat wou er bij die zichzelf op de borst kloppende manfeministen wel eens aan ontbreken. Tot zover de mannenzaak.

Laat ik dan nog eens expliciteren waarover feminisme vooral niet gaat: vrouwen versus mannen. “Waarover dan wel?” is de legitieme vraag die hier op volgt. Over emancipatie, tiens! Ha, vrouwen moeten zich dan toch bevrijden van het mannelijk juk ? Dit is inderdaad waartoe delen van de vrouwenbeweging hun strijd helaas gereduceerd hebben. Dit is hoe in de hoofden van velen de woorden feminisme en vrouwenemancipatie gedefinieerd worden, als losstaand van de bredere context waarin de emancipatiebeweging actief is. De emancipatiestrijd er een is die door mannen en vrouwen samen moet gestreden worden. Niet vrouwen tegen de mannen maar vrouwen met mannen. Of beter nog: mensen ongeacht gender samen. Nog eens: geen wij-versus-zij-verhaal maar wij allemaal samen op zoek naar nieuwe, faire omgangsvormen waar iedereen –mannen , vrouwen en sleur er alle andere genderdefinities maar meteen bij– beter van wordt. Eenvoudiger kan ik het niet stellen. En dat gaat dan niet enkel over het doorbreken van rolpatronen en glazen plafonds, hoe belangrijk dat ook is. Ook de cultureel verscleroseerde normen die wij blijven reproduceren en doorgeven aan volgende generaties moeten doorbroken worden. Ik breng altijd dezelfde boodschap omdat het nu eenmaal de enige manier is om vooruit te komen: doorbreek het wij/zij-denken, overstijg het!

En dan zijn we nog lang niet klaar met klaarkomen, zo stelde het tweede opgemerkte artikel dit weekend. Heleen De Bruyne brengt terecht een hoop apekool rond seks en gender waar de media zo gretig in graaien terug tot de essentiële vraagstelling: waarom willen we zo graag een evolutionair-biologische verklaring voor alles wat met onze seksualiteit te maken heeft. Ze geeft ook een duidelijk antwoord: 

Het is natuurlijk wel comfortabel om te schuilen achter 'de natuur' en lastig om bewust na te denken over en te kiezen voor hoe je je gedraagt.

De Bruynes tekst gaat wel breder dan datgene wat ik er hier uit haal maar hier raakt
ze, zonder het expliciet te zeggen, wel aan de kern van breder begrip, namelijk emancipatie (jawel: alweer). 

Emancipatie behoort tot het fundament van ons mens zijn, de kern van onze identiteitsvorming. Onze moderne obsessie met identiteit mag dan al een erfenis van de verlichting zijn, emancipatie is zo oud als de mens. En toch lijken wij daar nog steeds even hard mee te worstelen , alle grootsprakerig discours van moderne filosofen en ideologen ten spijt. Dit heeft te maken met het steeds verder groeiende emancipatieveld dat we in de laatste 100 jaar zijn gaan ontdekken. Maar ook de moeilijk te verzoenen tegenstelling 'behoren tot' en emanciperen vormen een lastig obstakel. Wij willen altijd ergens bij horen en emanciperen betekent loskomen van... zelf je eigen keuzes (kunnen) maken. Ik laat het aan wetenschappers over om dit verder uit te spitten. Op het terrein waar Heleen De Bruyne in thuis is, blijken we toch steeds weer te conformeren aan de ingesleten, opgelegde normen. Liever dan bewust te kiezen voor die faire omgangsvormen waar ik het daarstraks al over had. Omdat bewust kiezen voor breken met de norm denkwerk vergt en we niet graag nadenken? Omdat we schrik hebben voor de repercussies, om uitgesloten te worden door onze peers?

En dan kom ik terug uit op het wij/zij verhaal. Als wij het menen met emanciperen en met het uitwissen van alle vormen van discriminatie dan moet het beginnen met onze identiteit niet te laten reduceren tot datgene waardoor we afwijken van de norm. Fuck iedereen die dat probeert. Steun zoeken bij lotgenoten is ok, maar sluit je niet op in een subcultuurtje van wij tegen de rest want dan kopieer je het model van wat je bestrijdt. Dat geldt zoals reeds gezegd voor mannen en vrouwen... wij zijn allies! En dat geldt evenzeer voor alle LHBTQ-ers, om ze nog één keer apart te vernoemen. Ik hoop dat we dit lelijke non-woord zo snel mogelijk achter ons kunnen laten, als wij elkaar zonder onderscheid accepteren en respecteren hebben we zo'n hokjes echt niet nodig.

Allez circulez

Iedereen die spreekt over “de fietsers”, is te kwader trouw

Het blijft huilen met de pet op. Vandaag (17-10-2016) lees ik in de onlinekrant Express.live:

“In grote Vlaamse steden vormt zich stilaan ‘fietsenterreur’, omdat lokale fietsers en hun vaak roekeloos gedrag een gevaarlijk en intimiderend klimaat scheppen (…)” 

Ook vandaag op onze nationale Radio1 Hautekiet de titel:

"Zwakke weggebruikers veroorzaken door roekeloos gedrag soms zelf ongevallen"

De hamvraag: doen ze het express of niet?

Neen, in deze voorbeelden werd nu eens niet het veralgemenende “de fietsers” gebruikt maar dit is wel hoe het vertaald wordt in de controversearena waar “zwakke” en “sterke” weggebruikers mekaar bekampen. Laat ik dit voor eens en altijd duidelijk stellen: iedereen die in de context van roekeloos of arrogant fietsgedrag spreekt over “de fietsers” is te kwader trouw. Wie dit wil aanvechten moet dit maar eens haarfijn komen uitleggen.

Vaneigens zie ik ook wel eens een scholier hard door de Lange Munt crossen of een bakfiets veel te snel tussen de voetgangers laveren. Maar dat zijn niet “de fietsers”, dat is in elk apart geval “die ene fietser.” “Jamaar,” antwoordt men me dan, “dat zijn geen uitzonderingen want ik zie het bijna elke dag.” Die mensen moeten eens te tijd nemen om na te denken over wat ze zeggen. Ik zie dat ook bijna elke dag want ik loop dagelijks door de Lange Munt of de Mageleinstraat en zie dan ook honderden fietsers per dag. Het zou al verwonderlijk zijn dat ik zo nu en dan niet geconfronteerd zou worden met eentje die iets doms doet. Zoals ik ook dagelijks geconfronteerd wordt met enkele voetgangers die iets doms doen. Zoals ik dagelijks wel iets aan te merken heb op het gedrag van een automobilist. Maar dit verhindert mij toch niet van de realiteit te blijven erkennen dat het nog altijd om de uitzondering gaat en niet de regel. Veralgemenend de fietsers labelen als fietsterroristen is dus te kwader trouw. 

Publieke ruimte

Nu we dit duidelijk gemaakt hebben kunnen we de discussie misschien eens op een ernstig niveau voeren? Praten over fietsen in de stad gaat over het gebruik van de publieke ruimte. Daar is in Gent heel wat over te doen (herinner je maar de Postponton op de Graslei). Ik doe maar een greep uit de vragen die moeten gesteld worden:

-         Wie behoort de publieke ruimte toe? Mijn antwoord hierop is dat de naam dit al zelf definieert: het publiek en dat moet dan vertaald worden als de burger of wij allemaal, zonder onderscheid.

-         Mag iedereen dan zomaar de publieke ruimte gebruiken zoals het hem/haar goeddunkt? Mijn antwoord: Jawel, mits respect voor àlle andere gebruikers van die ruimte. Dit houdt uiteraard in dat men in de breedst mogelijke zin van het woord geen hinder veroorzaakt voor anderen of, wanneer enige onvermijdelijke vorm van hinder niet vermijdbaar is 😕, die dan vanuit datzelfde respect tot het allerminimum te beperken.

-         Wanneer iedereen dit voor zichzelf mag bepalen, krijg je dan geen meningsverschillen of zelfs misbruik? Jawel, waar mensen eenzelfde ruimte moeten delen, krijg je onvermijdelijk conflicten. Het gaat niet altijd om kwade wil of gebrek aan burgerzin. In een samenleving heb je nu eenmaal ook conflicterende belangen. In eerste instantie hoop je dat burgers dit samen onderhandelen en daar zelf uitkomen. Burgers spreken gedragsregels af om die conflicten te vermijden. Waar dit niet op het verkieslijke informele niveau kan, leggen onze behoeders van het algemeen belang, het stadsbestuur, formele, dus dwingende reglementen op.

In het geval van de verkeerssituatie in Gent zit je natuurlijk met een kluwen aan conflicte­rende belangen. Het is dan ook de taak van het Stadsbestuur om een leefbare oplossing te verzinnen waarbij het algemeen belang van de Gentenaar zo goed mogelijk gediend wordt. Dit is wat het de laatste decennia met het invoeren van een autoluwe binnenstad heeft proberen doen. Dat het bestuur er vandaag met de huidige mobiliteits- en circu­latieplannen niet voor terugschrikt om opnieuw een radicale stap te zetten in het tran­sitie­verhaal naar een leefbare stad, getuigt van lange­termijn­denken, toekomstvisie. Het is dan ook in de volste overtuiging dat ik de keuzes van het huidige beleid steun, ook al ben ik me ervan bewust dat ook ik er een aantal ongemakken zal moeten bij nemen. Maar wat ik ervoor in de plaats krijg: een leefbare stad waarin ik me thuis voel en het troostrijke gevoel dat wij de komende generaties niet opschepen met de verstikkende goorheid die we voordien aan het creëren waren. Iedereen die al iets ouder is heeft Gent zien veranderen van grauwe industriestad, waaruit iedereen wie er de middelen toe had wegvluchtte, naar een aantrekkelijke pleisterplek die zijn zwartgeblakerd historisch patrimonium in ere heeft hersteld en fier aan de wereld toont.

Keren we dan terug naar ons gebruik van de publieke ruimte als plek die we met zijn allen gebruiken om ons te verplaatsen. Als centrumbewoner begeef ik me dagelijks op alle uren van de dag te voet op pad. Wanneer mijn tocht me iets verder leidt neem ik de fiets. Ik heb jarenlang zelf een wagen gehad en het gebeurt nog wel eens dat ik achter het stuur van een wagen door de stad moet rijden. Lang geleden heb ik ook nog met autobussen en vrachtwagens gereden. Ik mag dus stellen dat ik de stedelijke mobiliteitsbehoeften met bijhorende verkeersproblemen vanuit verschillende standpunten ken en kan beoordelen.

Verkeer in de binnenstad is heel wat anders dan verkeer in de stadsrand en al helemaal verschillend van verkeer buiten de stad. Het voornaamste verschil zit hem in fysieke maar ook psychologische nabijheid van de verschillende vervoersmodi. Voetgangers, fietsers en automobilisten bewegen dichter op (en door) elkaar, de verplaatsing verloopt trager en vooral: er is face-to-face contact. Dit zorgt voor een veel groter besef van elkaars aanwezigheid, een grotere alertheid voor elke beweging van de anderen en een beter inschatten van de intenties van anderen. Hoe meer gebruikers van de openbare ruimte met elkaar geconfronteerd worden (en dit houdt dus in: hoe meer gelegenheid tot conflictsituaties je creëert), hoe beter dit mechanisme werkt. Voor het contact tussen automobilisten en zwakkere weggebruikers geldt dit ietwat beperkt doordat oogcontact door de voorruit van een wagen niet optimaal is en een chauffeur de omgeving toch altijd een beetje vanuit een luchtbel bekijkt. Tussen voetgangers en fietsers is er helemaal geen filter en kan het positieve confrontatie-effect optimaal spelen. Omgekeerd geldt de logica ook: hoe meer je voetgangers, fietsers en automobilisten gaat scheiden, hoe meer ze elkaar gaan zien als vreemden en hoe stroever conflictsituaties zichzelf oplossen wanneer de verschillende verplaatsingsmodi elkaar toch ontmoeten. 

Laat Gent nu net gekozen hebben om een reeks verkeersvrije straten overdag ook fietsvrij te maken. Hoewel schepen Filip Watteeuw het ontkent, kan ik me niet van de indruk ontdoen dat die maatregel in het leven geroepen is als pasmunt om een groter draagvlak voor het circulatieplan te creëren bij niet-fietsers en dan voornamelijk bij de “getergde” automobilisten en middenstanders. Begrijpelijk en misschien noodzakelijk om vooruit te kunnen met het plan maar op het veld wellicht niet erg productief. De geviseerde straten zijn: de Mageleinstraat, de Kalandestraat tot en met de Koestraat, de Langemunt de Donkersteeg en de Graslei. Inderdaad, op bepaalde momenten is er op die plaatsen geen doorkomen aan, soms ook niet voor voetgangers trouwens. Wanneer een straat compleet vol zit dan kunnen fietsers ook niet snel rijden en is het gevaar voor ongevallen bijna onbestaand. Als zo’n straat maar voor een goeie helft van zijn capaciteit gevuld is dan komt er voor de fietsers ietsje meer ruimte om een beetje sneller te gaan, hier en daar een voetganger voorbij te steken. Hoewel ik dagelijks gebruik maak van die straten, te voet of met de fiets, heb ik nog nooit een gevaarlijke situatie meegemaakt. Het is enkel wanneer de voetgangersdruk onder de helft zakt dat sommige fietsers geneigd zijn om te snel tussen de stappers heen te slalommen. Hoewel minder gevaarlijk dan het lijkt toch niet helemaal veilig en vooral: het creëert een onveilig gevoel bij minder mobiele voetgangers en bij mensen die minder vertrouwd zijn met fietsers. Daar zit dus inderdaad een probleem, een gedragsprobleem dat je niet aanpakt met een totaalverbod voor iedereen maar met een "code of conduct”. Zo’n gedragscode behoort tot de afdeling burgerzin: hoe gedraag ik me tegenover de ander in een bepaalde situatie. De bedenking die daar onlosmakelijk bij aansluit is: hoe percipieert de ander mij en welke verwachting roep ik bij hem op. Zulke zaken maken we ons eigen via onze opvoeding én door… welja, te ondervinden hoe je best met elkaar omgaat. Zo weinig mogelijk dus door van bovenaf opgelegde regeltjes. Met elkaar omgaan leer je door met elkaar om te gaan, niet door elkaar te mijden of van elkaar gescheiden te worden. En empathie kweek je op dezelfde manier: 't vergt soms tijd en dus geduld en vertrouwen, maar als je het de kans geeft komt het wel goed.

Zo heb ik het weer eens proberen uit te leggen. Een mens moet niet versagen op dezelfde nagel te blijven kloppen ook al zal dit weinig verschil maken voor wat de plannen van het stadsbestuur betreft. We kunnen enkel hopen dat bij een latere evaluatie (over een jaar, twee jaar ?) ook het teveel aan regels zal afgeroomd worden. 

Tot slot: ik verneem dat N-VA ons met hernieuwde kracht het mobiliteitsreferendum door de strot wil duwen. Triestig toch dat zo’n partij, hoewel ze elke Vlaams Blok-erfenis ontkent, zich toch weer bedient van dezelfde goedkope foortruken: de al dan niet legitieme onvrede die bij sommige burgers leeft, opkloppen om mensen tegen elkaar op te zetten. We hebben al enkele referenda gekend in Gent en telkens was manipulatie nooit ver weg. Het eerste over de Belfortparking werd binnen de kortste keren herschapen in een afleidingsmanoeuvre om de stadskern toch vol te proppen met parkings die het verkeer vanaf de ring aanzogen, wat het uitbouwen van een vlot openbaar vervoer jarenlang heeft vertraagd. Het tweede referendum over gratis openbaar vervoer was plat populisme. Willen we de Gentenaars echt nog eens optrommelen voor zo’n nepdemocratisch circus ? Gaan wij, Gentenaars, ons verder tegen elkaar laten uitspelen omwille van het politieke garen dat op onze kap kan gesponnen worden ? Of gaan wij nu met zijn allen de echte Gentenaar uithangen en roepen: "Steekt ulder referendum in ulder gat !"  En als je het liever wat beschaafder wil uitgedrukt zien: 

liever een verbeterbaar circulatieplan
dan straks helemaal geen circulatie wegens geen plan.

Mediabewustzijn

Omdat ik niet echt een televisiemens ben, deze uitzending niet gezien. Maar De Ceulaer echoot hier mijn jarenlange ergernis met dit soort uitzendingen. Mooi dat hij nog eens de bijna vergeten Neil Postman uit de kast haalt. Als leerling van Marshall McLuhan ("The media is the message") wees hij erop dat televisie in de context van de vrije markt totaal ongeschikt is als instrument om burgers adequaat te informeren. Hij liet daarbij niet na om ons toenmalig medialandschap te prijzen en ons op het hart te drukken er alles aan te doen om het Amerikaanse voorbeeld niet toe te laten. Helaas is de dam tegen de commercialisering van de media, die wij enkele decennia hadden verdedigd, nauwelijks 3 jaar na het verschijnen van "Amusing Ourselves to Death" doorbroken met de komst van VTM.
Nog zo'n (toen nog) revolutionaire analyse die Postman de wereld in stuurde was dat de business van TV-zenders er niet in bestaat om de producten van hun adverteerders aan ons te slijten maar integendeel: dat wij de producten zijn die ze verkopen aan hun adverteerders. Hij schreef dit 20 jaar voor Facebook en Google uitgevonden werden. Misschien wordt het tijd dat nieuwe generaties Postman herontdekken.

Marc Coucke was dinsdag te gast bij Van Gils & Gasten om te praten over 'eerlijke fiscaliteit'. © RV

5-jarige spelt Theresa May de les

Zelfs al zou dit geregisseerd zijn door de oppositiev het blijft relevant, geestig en... tja, pakkend. Politici zijn er (ook) om in vraag gesteld te worden, om voor hun verantwoordelijkheid gesteld te worden, om hun prioriteitenlijst constant te toetsen aan de empathische zielenroerselen van de burger. Ik weet het: het is een hondenjob !

 

Alweer gemiste kans voor onze post

Anderhalf jaar terug was het al duidelijk dat dit de verkeerde richting uit ging

Ons evenveel verguisde als bejubelde postgebouw wordt weer eens getransformeerd in... jawel: 4000 vierkante meter shoppingfun (sic!)!. Shoppingfun, zo staat het er wel degelijk. Is dit echt het enige wat ze kunnen verzinnen voor één van de belangrijkste en meest centrale gebouwen van Gent? Dat de belangrijke publieke (en sociale!) functie van de post teloorging, tot daar aan toe. Nieuwe tijden vergen nieuwe organisatie van zulke diensten. Maar is het niet de verantwoordelijkheid van een degelijk stadsbestuur om dergelijk architecturaal icoon een waardige nieuwe functie te geven? Een bestemming die niet alleen het gebouw zelf maar de hele omgeving opwaardeert? We hadden toch een klein beetje creativiteit en visie verwacht op de altijd al stiefmoederlijk behandelde Koornmarkt. Al jaren vragen we bijvoorbeeld een plek waar niet de platte commercie maar eerlijke handelaren Gentenaars heel het jaar door verse voeding kunnen aanbieden. Op de Groenten- en Vrijdagmarkt vinden we één keer per week wat we nodig hebben maar voor wie in het Centrum woont of werkt is het de laatste decennia steeds moeilijker geworden om verse groenten en fruit, brood, zuivel of vlees buiten de multinationale ketens om te vinden. Zowat alle steden in het buitenland hebben overdekte markten waar niet alleen onafhankelijke marktkramers hun waren aanbieden maar waar ook talrijke eetstalletjes een gedroomde ontmoetingsplek vormen tijdens de lunchpauze. Madrid, Sète, Augsburg, Göteborg,... allen beschikken ze over zulke gastvrije pleisterplaatsen waar we graag tot rust komen.Gent helaas. Toen het Vleeshuis 20 jaar terug werd ontruimd is een eerste kleine  kans hiertoe gemist. De oude Vismijn was nog veel geschikter (ruimer ook!) maar is uiteindelijk ook uit handen gegeven (voor, toegegeven, op zich wel een geslaagd project). De Post werd PostPlaza en bewees weer eens dat Gentenaars niet echt zitten te wachten op shoppingcenters met nog meer van 't zelfde (zie de mislukte Bourdongeschiedenis). In de plaats van hier lering uit te trekken gaat het nu weer identiek dezelfde richting uit.
4000 vierkante meter eating en meeting fun, daar wachten de Gentenaars op!

Graslei gegijzeld of: een opgestoken middenvinger naar de Gentenaar

Ik vroeg me al enkele dagen af welk evenement we zo kort na de Gentse Feesten en Odegand nu weer zouden meemaken op de Graslei . Vandaag krijgen we het antwoord: het gaat om louter privé-initiatief, een walking diner van hooguit enkele uren voor een select groepje genodigden waarvoor onze Graslei zomaar 10 dagen lang wordt bezet. Enfin, dat lees je in het bijgaand artikel.

Vluchtelingen opvangen of uitgeprocedeerden opsluiten, festivals met bijzonder cachet organiseren, ook al verdienen private ondernemingen (GS4 of Pole Pole) daar een serieuze frank aan, het kan nog verkocht worden als publieke manifestatie, toegankelijk voor iedereen  of op zijn minst het algemeen belang dienend. Pontons zijn nu eenmaal in en, hoewel een trend die (hopelijk) niet verder gaat uitbreiden, tot nu toe vond ik de Graslei evenementen wel relevant én geslaagd.

In het licht van wat we nu meemaken wordt het hoog tijd dat het stadsbestuur zich eens gaat bezinnen over gebruik van het openbaar domein. De publieke ruimte wordt geacht ten allen tijde open te staan voor en ten dienste te staan van... het publiek, de burger. De Stad Gent en (in dit geval) het agentschap Waterwegen en Zeekanaal beheren dit domein in opdracht van diezelfde burger. Daarbij dient privé-initiatief helemaal niet uitgesloten te worden. Maar 10 dagen lang het mooiste plekje van Gent, of zeker meest iconische, gijzelen voor enkele uurtjes exclusief privéplezier is boertig machtsvertoon van een projectontwikkelaar, een opgestoken middenvinger naar de Gentenaar.

Bedrijf mag Graslei 10 dagen afhuren voor één privéfeest, en dat kost slechts 1.415 euro

We're already preparing emergency housing for American #refugees, just in case.

Ze zijn d'er aan begost

Ze zijn d'er aan begost. De voorbereidingen voor het optrekken van het eerste nieuwe Rabot gebouw zijn gestart. Benieuwd hoe dat er in 't echt gaat uitzien. De tweede af te breken Rabottoren staat er nog onaangeroerd bij, behalve dat alle mogelijke ingangen afgeslagen zijn met planken (om squatters te ontmoedigen). Volgens de laatste berichten starten de ontmantelingswerken ergens begin 2017. Dit betekent eerst alle ramen, deuren en alles wat los kan verwijderen, daarna maandenlang het asbest verwijderen waarna de definitieve afbraakwerken kunnen beginnen. Hopelijk verloopt dit alles zonder surprises of faillissementen zodat dit geen 3 jaar moet duren zoals met de eerste toren.

Boerkiniverbod in Nice

Boerkiniverbod in Nice
Te gek voor woorden? Toevallig zag ik gisteren de film "Er ist wieder da", een hilarische, absurdistische slapstick die je gaandeweg met een aantal wrange vragen opzadelt over hoe makkelijk misnoegde geesten te manipuleren zijn en welke verantwoordelijkheid politici en media daarin dragen. Schrikbarend: de snelheid waarmee de gieren binnen de #NVA (en het is enigszins geruststellend te zien dat hierover zelfs binnen die partij onenigheid heerst) zich op het thema hebben gestort om de oprechte woede, het verdriet, de ontreddering in Vlaanderen na de terreurgolf te kapen voor hun voze vetzakkerij.
Onderaan nog een toemaatje om in de sfeer te blijven.

Franse beelden boerkiniverbod roepen dwingende vraag op: vanaf wanneer is vergelijken met jaren dertig oké?

24-08-16, 19.10u - Bart Eeckhout

Bart Eeckhout is commentator bij De Morgen.

Het zijn verbijsterende beelden. Een vrouw ligt op het strand van Nice aan de Franse Méditerranée in kledij die het grootste deel van haar lichaam bedekt: een legging, een hemd, een hoofddoek voor het haar. Vier politie-agenten komen rond haar staan. De vrouw heeft de keus: ophoepelen en boete betalen, of haar lichaam meer ontbloten. De vrouw, duidelijk geïntimideerd door de politiemacht, kiest de laatste optie... (lees verder) 

View image on Twitter 

 

Er ist wieder da: wrang lachen met de wil van Hitler

Als bijlage bij de post over het boerkiniverbod in Nice.

Kerstplaten op Radio 1: mijn voorstel

Mijn voorstel voor de Kerstochtend bij De zomer van... in dit geval Kat Steppe (maar Kat had er geen oren naar - wat heeft Frank Vander Linden dat meiske bijgebracht?) En ik koos nochtans het meest toegankelijke nummer van mijn all time favoriete kerstelpee: Claws van The #HybridKids , alias Morgan Fisher.

Sonny op de wijze van Sunny

Bouli, yes! Niet alleen hartverwarmende regisseur, acteur, entertainer en schoon mens, blijkbaar ook onnavolgbare zanger. Dat laatste wist ik nog niet. Voor wie het Boulinees niet machtig is staat de tekst eronder!



Graag het origineel?
Ga kijken bij Bobby Hebb. Maar vergeet ook de schitterende versies van Cher en van Georgie Fame niet!

CD&V: Laten wij ons klimaat verder naar de verdoemenis vliegen

Crimiclowns plegen alweer aanval op klimaat

Wetenschappers hebben met nieuwe studies weer eens moeten vaststellen dat, alle mooie beloftes in Parijs ten spijt, we een klimaat catastrofe niet meer kunnen tegenhouden (DM 4/07). Die 1,5 ° wordt hoe dan ook omver geblazen en die point of no return is er zo'n 30 jaar vroeger gekomen dan eerst gedacht. Het enige wat we nu nog kunnen doen is heel hard ons best doen om de schade zoveel mogelijk te beperken en op zeer lange termijn te hopen op een stabilisering. Daartoe moeten we nu, heute, hoy, maintenant en subiet radicaal van koers veranderen. Iedereen weet dat behalve een aantal clowns voor wie "après nous le déluge" nog de onverbiddelijke logica is. Vandaag, in dit klimaat (sic!) vraagt CD&V vrolijk om het luchtverkeer in Zaventem , niettegenstaande alle records nu al worden gebroken, nog wat aan te zwengelen. Yüksel clown? Crimiclown ja!

CD&V: "Vliegen naar Brussel moet goedkoper"

05-08-16, 07.53u - Ann De Boeck - De Morgen

 
 De Morgen: Vliegen naar brussel moet goedkoper
Luchtvaartmaatschappijen die naar Brussel vliegen, moeten een korting krijgen van 30 procent op de luchthaventaks, vindt CD&V. Dit om nieuwe passagiers aan te trekken na de aanslag van 22 maart...

Cycling in pedestrian zones - A view on Delft city centre

Voetgangers en fietsers delen echt wel dezelfde belangen (en ruimte)

Nog zo'n absurd wij/zij-conflict. #Fietsers vinden dat voetgangers onoplettend en onverwacht voor hun wielen komen lopen.  #Voetgangers zien zichzelf als zwakke weggebruiker tegenover de fietsers en vinden dat fietsers een gevaar vormen voor voetgangers. In dit filmpje wordt alvast een lans gebroken voor een natuurlijke mix. Echte gebruikers van de openbare ruimte weten dat voetgangers en fietsers daar samen in thuis horen, ongeacht de drukte van 't moment. Wij/zij denken heeft hier absoluut geen plaats. Je zou het verdraagzaamheid kunnen noemen. Maar het is vooral een kwestie van  weten hoe zich te gedragen, respect tonen voor de ander. Natuurlijk zal er zich wel eens een aanvaring voordoen, dat is onvermijdelijk waar mensen eenzelfde ruimte delen. Dat geldt zowel voor de voetganger die verstrooid uit een winkel stapt en tegen een wandelaar aan botst als voor 2 fietsers die heel even de verkeerde kant uitkijken. Onoplettendheid is des mensen. Alleen blijkt dit zich veel minder voor te doen in overbevolkte straten want daar is iedereen alert. Ergo: fietsers uit winkelwandelstraten weren op de drukste momenten van de dag is een zinloze maatregel.

Hoge berm verantwoordelijk voor onaangepast rijgedrag ?

Van de weg gemaaid. De precieze omstandigheden ter plekke ken ik niet. Fietsers op smalle wegen met weinig overzicht lopen inderdaad altijd gevaar, denk maar aan holle wegen. In Vlaanderen zijn er relatief weinig van die wegen omdat alles hier plat is. Wanneer de maïs hoog staat is het opletten geblazen. In de Ardennen, bijvoorbeeld, wordt je continu met dergelijke gevaarlijke situaties geconfronteerd. Het zou wel interessant zijn om een vergelijkende studie te maken. Mijn ervaring met holle wegen in Engeland is dat automobilisten daar heel alert reageren. Maar het gevaar  totaal uitsluiten is natuurlijk onmogelijk. Conclusie? Eerste principe: een ongeval is nooit de schuld van begroeiing, of dat nu berm betreft of de boom die in de weg van de automobilist staat. De oplossing kan dus nooit zijn: het bermbeheer aanpassen aan veiligheidsnormen ten behoeve van wie niet in staat is om zijn rijgedrag aan te passen aan de omstandigheden. 100 % risicoloze mobiliteit bestaat niet maar aangepast gedrag lost veel op en de indruk hier is dat de automobilist toch wel niet alert genoeg geweest is.

Fietser doodgereden bij hoog gras: “Maar berm mag pas half juni gemaaid worden”

 Fietser doodgereden bij hoog gras

Meryem for president !

Frank Van Massenhove, ondankbare hond

En in deze tijden van collectieve verontwaardiging kunnen we het zindelijk dissidente denken niet genoeg delen op sociale media. Vervolgens zenden we die stemmen met de volumeknop op 10 door de ether tot al die kwieten, die zichzelf zo belangrijk vinden omdat ze ons zouden vertegenwoordigen of onze stem zouden vertolken maar die vooral hun eigen corporatistische en privé-belangetjes behartigen, wegvluchten in hun holen. Dit zijn gedachten die mij en ongetwijfeld duizenden mensen dagelijks overkomen. Zullen we er eens werk van maken ?

 

Anouk

Als 't goed is zeggen we 't ook.

Opwarming? Wie zegt dat? Global warming? Who says so?

Spiralling global temperatures

Fietsers en voetgangers: een symbiotisch koppel

Nog zo'n absurd wij/zij-conflict. #Fietsers vinden dat voetgangers onoplettend en onverwacht voor hun wielen komen lopen.  #Voetgangers zien zichzelf als zwakke weggebruiker tegenover de fietsers en vinden dat fietsers een gevaar vormen voor voetgangers. In dit filmpje wordt alvast een lans gebroken voor een natuurlijke mix. Echte gebruikers van de openbare ruimte weten dat voetgangers en fietsers daar samen in thuis horen, ongeacht de drukte van 't moment. Wij/zij denken heeft hier absoluut geen plaats. Je zou het verdraagzaamheid kunnen noemen. Maar het is vooral een kwestie van  weten hoe zich te gedragen, respect tonen voor de ander.

Natuurlijk zal er zich wel eens een aanvaring voordoen, dat is onvermijdelijk waar mensen eenzelfde ruimte delen. Dat geldt zowel voor de voetganger die verstrooid uit een winkel stapt en tegen een wandelaar aan botst als voor 2 fietsers die heel even de verkeerde kant uitkijken. Onoplettendheid is des mensen. Alleen blijkt dit zich veel minder voor te doen in overbevolkte straten want daar is iedereen alert. Voetgangers en fietsers vormen een symbiotisch koppel, overal. Ergo: fietsers uit winkelwandelstraten weren op de drukste momenten van de dag is een zinloze maatregel.

Segregatie versus samenleven

Een radicale stelling?  Haha. Het kan veel extremer. Eens je nadenkt over concrete gevallen, hoe mensen de publieke ruimte gebruiken en delen. Luttele hersencellen volstaan om in elke situatie de correcte houding aan te nemen. Het vergt wel soms het zich kunnen inleven in de andere gebruiker van "jouw" openbare ruimte want het is ook de zijne. Over hoe zich te gedragen in winkelstraten hadden we het hierboven al. Maar wat met fietspaden, denk maar aan de coupure? Die worden bij momenten evenveel gebruikt door voetgangers als door fietsers. Tja, da's niet altijd handig voor de fietsers. Wel ik heb er als fietser geen enkel probleem mee om "mijn" fietspad te delen met een wandelaar, zolang deze mijn bewegingsvrijheid niet in het gedrang brengt. Niet ik moet opzij gaan voor hem of mijn snelheid aanpassen aan zijn aanwezigheid maar omgekeerd. Dus hij moet opletten dat hij geen fietser hindert. Als we op die manier afspreken is een fietspad perfect multifunctioneel. Als we die logica in één richting aannemen, dan moet het natuurlijk ook wel gelden in de andere richting: de voetpaden, wat doen we daarmee? Wel, idem dito maar omgekeerd. Het voetpad is er voor de voetgangers maar ik heb er geen enkel probleem mee dat, wanneer ik mijn fiets thuis laat en door het prinsenhof wandel, ik "mijn" voetpad wel eens deel met een fietser die de verzakte kasseien probeert te vermijden. Zolang diezelfde fietser voorzichtig langs mij heen rijdt of, waar het te smal is, eventjes van het voetpad af gaat, want het is inderdaad "mijn" voetpad waarop ik voorrang heb. Zo doe ik het ook altijd. In zulke kwesties principeregels hanteren is nefast voor het samenleven. Het gaat om praktisch omgaan met onze publieke ruimte en daarbij staat wederzijds respect altijd voorop.

Principes versus intelligentie

Tot slot een klein verhaaltje dat ik al veel verteld heb om te illustreren. Bij het heraanleggen van  straten of bij andere werken wordt wel eens een voetgangersdoorgang georganiseerd bij middel van een bruggetje, wat planken of een afsluiting. Veelal rij ik daar gewoon over heen, altijd goed oplettend dat ik geen voetganger stoor. Ik heb daarbij nooit enig probleem ondervonden, behalve die paar keer dat een geschoeide tegenligger zich gestoord voelde in zijn principiële integriteit (u mag zich daar zelf iets bij voorstellen). Het is me 3 of 4 keer overkomen dat zo iemand op zijn strepen stond door wijdbeens midden de smalle doorgang te gaan staan en me tot afstappen te dwingen. Telkens ging ik dan met  een brede glimlach gedwee van mijn fiets af waardoor ik natuurlijk 2 maal zoveel ruimte nodig had en elkaar kruisen enkel kon door letterlijk tegen elkaar te schuren. Of die mensen achteraf hebben nagedacht over hun principiële houding weet ik natuurlijk niet maar het belangrijke is dat ik me niet heb laten verleiden tot ostentatieve misnoegdheid. Hoffelijkheid, nietwaar ? Waarmee ik uiteraard niemand wil aanzetten tot het overtreden van verkeersregels.

Rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan in Gent

Het nieuwe Gentse Mobiliteitsplan is door de meerderheid in de Gemeenteraad goedgekeurd maar krijgt nog steeds de wind van voren. Niet erg, de praktijk zal de werkbaarheid ervan wel evalueren en de problemen die ermee gepaard gaan snel aan de oppervlakte brengen. Daar zal met de nodige flexibiliteit moeten op gereageerd worden zonder te ontaarden in paniekvoetbal. Er is nu eenmaal gekozen voor toekomstgerichte mobiliteit en dit moet de focus blijven, wat conservatieve krachten ook proberen. Waarmee ik ook niet wil ontkennen dat naar alle stemmen moet geluisterd worden, ook die conservatieve. Alleen kan je maar vooruit komen als je vast houdt aan je toekomstvisie, anders wordt het een omgekeerde processie van Echternach: 2 passen achteruit en 1 vooruit.

Toen Gent voor 't eerst resoluut koos voor een leefbaarder binnenstad door voetgangers, fietsers en openbaar vervoer voorrang te verlenen op autoverkeer heeft het toenmalig bestuur de reactie proberen paaien met een hoop centrumparkings. Hierdoor werd de vlotte transitie naar de mobiliteit voor tientallen jaren gehypothekeerd en werd de verkeerschaos ook voor decennia in het centrum vast gebetonneerd. We herinneren ons hoe de park & ride sites (Flanders Expo en Gentbrugge Arsenaal) opzettelijk ondergepromoot werden opdat ze geen concurrentie zouden vormen voor de centrumparkings. Laten we geen tweede keer zo'n fout maken, laten we ons deze keer niet afleiden door de zure zagers die enkel vanuit hun kleine eigenbelangetjes reageren. Het nieuwe circulatieplan zal zeker geen feest zijn voor iedereen, verandering is altijd wel lastig voor vele groepen in de samenleving en individueel zal ieder van ons wel te maken krijgen met wat ongemak. Aanpassen vergt een zekere inspanning en vooral tijd. Maar als we er op termijn allemaal beter van worden is wil ik dat er graag bij nemen.

Het luidst roepen een groepje handelaars die met lede ogen zien dat hun klanten nu helemaal niet meer voor hun winkeldeur zullen parkeren. Weet je nog: toen de koestraat, mageleinstraat, lange munt en veldstraat autovrij werden gemaakt stonden diezelfde winkeliers moord en brand en broodroof te schreeuwen. Het stadsbestuur heeft voet bij stuk gehouden en een paar jaar later bleek dat de omzet van de commerçanten in die straten niet gedaald was maar in sommige gevallen zelfs verdubbeld. Het protest verstomde. De vele onafhankelijke winkeliers die de laatste decennia hun deuren hebben gesloten zijn helemaal geen slachtoffer van de Gentse verkeerspolitiek maar van de komst van grote ketens die de huurprijzen tot ver boven het Belfort joegen.

Totaalvisie

Waarom ik zo heftig dit mobiliteitsplan verdedig terwijl ik daar zelf ook wel eens last zal van hebben en ik er van overtuigd ben dat er de nodige fouten in zitten? Omdat het past binnen een totaalvisie op leven in de stad. Leefbaar leven. Gezond leven. Leven in gemeenschap. Omdat het past binnen een totaalvisie op ruimtelijke ordening, het gebruik van de openbare ruimte in een dichtbevolkt land als België. Omdat het past binnen een totaal visie op hoe wij moeten omgaan met de aarde als onze biotoop. Deze totaalvisie moet altijd centraal staan in ons denken over de toekomst, in het vorm geven ervan. Ik ben er me natuurlijk wel van bewust dat zo'n totaalvisie niet vanachter een tekentafel kan vertaald worden in een perfecte blauwdruk voor concrete bouw van de stad voor de toekomst. We zullen het al doende moeten uitvinden en daarbij zullen wel eens foute beslissingen genomen worden of men zal zaken uitproberen die niet blijken te werken. Trial & error hoort er nu eenmaal bij. Uit fouten zullen we leren, caminando se hace camino. 


#Gent  #mobiliteit 

John Cleese explaning stupidity

Moslimbashing van Jambon

Het heeft nu toch lang genoeg geduurd. Toen minister #Jambon vorige week zijn uitspraak deed in #DeStandaard , dachten we dat hij deze lapsus van formaat snel zou rechtzetten. De context waarin hij even uit de bocht ging was namelijk het aan de kaak stellen van een falend beleid, wat toch een erg relevante én dringende discussie is. Je hoeft het niet met de man eens te zijn (en dat ben ik voor alle duidelijkheid helemaal niet) om te snappen dat hij de vinger op een voortwoekerende kanker legt. Na zijn uitspraak ontplofte een verontwaardigingsbom die het hele land trof en ver daarbuiten weerklank vond. Jambon had op dat moment een kleine verspreking met verstrekkende maar onbedoelde implicaties kunnen inroepen. Ik vermoed zelfs dat het zo gebeurd is. Maar deze minister is toch wel een "karakterke": Ik in 't openbaar een fout toegeven, wat denken jullie wel, moet hij gedacht hebben en hij zegt klaar en duidelijk dat hij geen woord terugneemt van wat hij gezegd heeft. Hij, die zijn ijzeren standpunten toch altijd in een redelijk discours probeert te verpakken, maakt op die manier van heel zijn betoog een lachwekkend schrijnende vertoning.

Voor alle duidelijkheid nog even letterlijk het citaat waarover het gaat:
"Een significant deel van de moslimgemeenschap danste naar aanleiding van de aanslagen. Dat is het echte probleem. Dat migranten van de derde of vierde generatie zich openlijk tegen onze samenleving keren en daarbij bereid zijn om geweld te gebruiken of goed te praten, heeft met ons beleid te maken."
Als dat geen schofferen van de #moslimgemeenschap is dan weet ik het ook niet meer. Op die manier toont Jambon zich deel van het probleem ipv te werken aan een oplossing. Had de minister gezegd dat "een significant aantal moslimjongeren" op straat gedanst had, dan hadden we nog kunnen discussiëren over hoeveel incidenten met hoeveel jongeren je moet hebben om significant te zijn, met andere woorden om een probleem te zijn dat dient aangepakt te worden. Als je dan een 3-tal groepjes van, pakweg 5 à 10 jongeren, waarvan de meesten uiteraard nauwelijks weten waarom ze daar staan te joelen maar meedoen voor d' ambiance, dan kan je dat wel degelijk een significant probleem noemen waar je best een paar #straathoekwerkers of politieagenten op afstuurt om eens een klapke te doen. Als je dat niet doet kan het verder kankeren. Maar nu spreekt Jambon wel degelijk over "een significant deel van de moslimgemeenschap." Dit roept opzettelijk het beeld op van vele duizenden potentiële #terroristen binnen de moslimgemeenschap.

Het kleine stukje Freudiaan in mij kan zich niet bedwingen om de verspreking van Jambon, als het in eerste instantie al om een verspreking zou gaan, te zien als een glimp van het ware ideeëngoed dat hij aanhangt: waar het hart van vol is, loopt de mond ooit wel eens van over, ook al gebeurt dat niet bewust. De minister heeft zijn kans gemist om zich snel te herpakken, hij moet nu maar op de blaren zitten.

 

Storm over 'dansende moslims'-uitspraak van Jambon gaat niet liggen

Vrije markt? Ja, maar wij stellen de regels!

Bart Eeckhout in De Morgen heeft gelijk: bedrijven hebben maar één opdracht: winst maken en daar zijn alle middelen goed voor. Je kan het ze niet kwalijk nemen, het zit in hun genen, om het met een modieuze beeldspraak te zeggen. Een bedrijf dat die regel niet laat primeren op alle andere overwegingen zal geen lang leven beschoren zijn. Een CEO die deze logica niet aanvaardt doet zijn werk niet. Bart Eeckhout schreef zijn standpunt natuurlijk naar aanleiding van het uitgelekte Panamagesjoemel van Dexia maar het principe geldt voor elke onderneming in alle sectoren. Dit klinkt negatief en fatalistisch maar er is (gelukkig) ook die andere zijde aan de medaille. Wanneer bedrijven toch blijk geven volgens een gezonde morele code te handelen dan is dat omdat ze geleid worden door mensen die zich in de ratrace niet tot extreem cynisme hebben laten verleiden. Zulke ondernemers kunnen oprecht pogen om hun winstopdracht te verbinden aan een maatschappelijke verantwoordelijkheid op basis van morele normen." Ethisch Ondernemen " als verkoopargument kan daarbij helpen. Onthou: ondernemingen zijn amorele instrumenten voor het maken van winst; ondernemers hebben 2 petjes: leiders van hun bedrijf én moreel handelend mens. Die 2 hoedanigheden verzoenen is een moeilijke oefening maar vooral ook een keuze.

Het probleem is niet enkel egoïsme en de onverzadigbare geldhonger van Individuen maar ook de idee: wie zich onzelfzuchtig probeert te gedragen in een jungle waar egoïsme de norm is, wordt verpletterd, uitgebuit, bedrogen (dus kan je maar beter zelf de bedrieger zijn). Daarom hebben wij ons daar als gemeenschap, als maatschappij tegen gewapend.

De beste garantie tegen de uitwassen van de blinde graaicultuur van de enen en genadeloze concurrentiestrijd waarin anderen gedwongen worden om te overleven is een overheid die strikte regels oplegt waarbinnen de Vrije Markt   kan functioneren. Regels die fair zijn voor iedereen: ondernemers zowel als werknemers, consumenten zowel als burgers die eventueel bedrijfshinder ondergaan,... Die regels houden ook in dat iedereen fair meebetaalt aan de kost van de samenleving in de vorm van belastingen . Cruciaal is dat niet de ondernemingen de spelregels opstellen maar de burgers. Wanneer de spelregels, hoe streng ook, gelijk zijn voor iedereen dan kan de economie volop bloeien en wordt niemand tekort gedaan. Bedrijven en hun bestuurders die zich toch aan de spelregels trachten te onttrekken moeten adequaat gestraft worden want hardleerse sjoemelaars begrijpen maar wat fatsoen is wanneer er in hun zakken gezeten wordt.

Op dit laatste punt hebben we nog een lange weg te gaan.

Deze regering heeft de kans om het echt een keer anders te doen

12-04-16, 19.53u - Bart Eeckhout

De verontwaardiging is terecht dat ook de met miljarden belastinggeld geredde bank Dexia vrolijk door is gegaan met het adviseren van klanten om belastingen te ontwijken. Was het toch niet vooral naïef om te denken dat een bedrijfscultuur zou veranderen omdat de overheid ter hulp kwam? Bankiers blijven bankiers... lees verder 

Moondog meets Roland, a tribute

Hier gaat mijn hart van bloeden. Vandaag kondigt GentJazz aan dat Roland nog eens die oude Moondog lp uit zijn kast gehaald heeft en daarmee aan de slag gaat op 10 juli. Dan hang ik nog rond in Lissabon. Over mijn lot ginder beklaag ik me niet, maar de happening die Roland met zijn vrienden houden riskeert het etiket "historisch" opgeplakt te krijgen.

Als je bijgaande YouTube lp opzet krijg je één van mijn all time favourite quotes te horen:

Machines were mice and men were lions,
Once upon a time.

But now it's the opposite,

It's twice upon a time.

Dit mag levensgroot in de festivaltuin opgehangen worden. Doén!

And of course: don't miss it, zoals ik. Hopelijk krijg ik een herkansing ergens na de zomer in de Vooruit of de Handelsbeurs . Of op de GentseFeesten aan Sint-Jacobs, natuurlijk

Naschrift: uiteindelijk bleek ik op de valreep toch al terug te zijn uit Portugal en heb ik kunnen genieten van de fratsen van Roland, Mauro, Rigelle, Lasoen en co.

Dawkins over creationisme

2,5 min. van je tijd.

Poisoning Pigeons in the Park

Late version but still with an ever so strong didactic message. If you're bored by intro speeches just skip the first 2 minutes.

Spike Jones

Timing is everything.

Gratis onderwijs

de mythologisering doorprikt

Nog een standpunt uit de Gentse Freinetkrant De Viervoeter.

Gratis kwaliteitsonderwijs voor iedereen is een fundamenteel recht zoals gratis zuivere lucht en zuiver water dat ook (zouden moeten) zijn.  Terwijl "recht op zuiver water en zuivere lucht" sedert het begin der tijden evidenties waren, vóór ze door schaarste ideeën werden, is "recht op onderwijs voor iedereen" natuurlijk een tamelijk recent idee dat pas als realiseerbaar aanvaard werd na de sociale omwentelingen van de 19de en vroege 20ste eeuw.

Vandaag zijn er geen evidenties meer en ideeën worden weer gevaarlijk. We vinden het dus tolereerbaar dat een niet al te vervuilde lucht is voorbehouden aan diegene die zich een woning in het groen kan veroorloven. Velen leggen zich neer bij de mythe dat zuiver drinkwater enkel tegen woekerprijzen in plastic flessen kan gekocht worden en dus voorbehouden voor wie het kan betalen. In dezelfde lijn pikken mensen het dat de roep naar "responsabilisering" van de ouders in de economische realiteit van degelijk onderwijs steeds sterker wordt. "Men kan toch niet alles op de gemeenschap blijven afwentelen."

De idee van gratis onderwijs is er nochtans niet zomaar gekomen. Toen de overheid het tot haar taak ging rekenen om gratis onderwijs in te richten, dan was dit naast een pure sociale maatregel ook om burgers te responsabiliseren, maar dan in de betekenis van: hen verantwoordelijkheid geven in de organisatie van de samenleving, in hoe die er moet uitzien. Als je burgers wil die met voldoende kennis van zaken meebeslissen over zaken die de gemeenschap aanbelangen, dan moet je burgers opleiden die de nodige kennis daartoe bezitten. Dit is een basisvoorwaarde voor een democratische samenleving. Dat economische machtsgroepen en politici nog andere bedoelingen hadden met het onderwijs, doet niets af van de legitimiteit van het fundamenteel recht op onderwijs.

Maar de overheidsplicht tot het inrichten van gratis kwaliteitsonderwijs heeft nog een tweede reden. De samenleving eist steeds meer scholing van haar leden. Wie niet voldoende vaardigheden bezit wordt economisch en sociaal uitgesloten. Er is geen écht vrije keuze meer. Men kan er niet meer voor kiezen om het met wat minder opleiding (en dus wat minder inkomsten) te doen. Wie geen opleiding heeft, hoort er gewoon niet meer bij. Een samenleving die zo'n hoge eisen stelt aan haar burgers, is verplicht alle middelen uit te putten om iedereen dezelfde kansen te bieden, zo niet kan ze niet blijven volhouden dat ze de democratische rechten van haar burgers waarborgt.

Volledig gratis en kwalitatief hoogstaand onderwijs voor iedereen is dus een fundamenteel, onvervreemdbaar recht waarop niet kan afgedongen worden. Dit betekent dat geen enkele vergoeding mag gevraagd worden om tot de lessen toegelaten te worden of om aan de examens deel te nemen en dat alle boeken, schriften en andere lesmaterialen gratis moeten verstrekt worden.

Hoe zit het dan met die zeer actuele roep naar de computer in de klas? Wel, eerst en vooral dient er natuurlijk uitgemaakt te worden in welke mate die computer in de klas relevant of noodzakelijk is (cfr. de lezersbrieven in vorige en in deze Viervoeter). Wanneer eenmaal beslist zou worden dat de computer wel degelijk thuishoort in de school van vandaag, dan moet dit zonder tussenkomst van de leerlingen (ouders) kunnen.

Dit alles verhindert niet dat bepaalde materialen, die niet tot de basisuitrusting van de klas behoren, of uitstappen kunnen worden gefinancierd door de inzet van de leerlingen zelf (denk maar aan de succesvolle Waddenacties in de Harp).

Dit artikel verscheen midden jaren '90 in De Viervoeter. De Harp is (nog steeds) één van de Gentse Freinetscholen.

Gent Mobiel: Mobiliteitsplan Gent: referendum of niet ?

Gent Mobiel: Mobiliteitsplan Gent: referendum of niet ?: Nog maar eens over #mobiliteit . Hopelijk kunnen we dergelijk #referendum  vermijden. Niet dat het publiek debat hierover onbelangrijk i...

XTC: Dear God

Nog altijd steengoed om ons Spaans te oefenen !

Kommil Foo

Vanochtend in de Bende van Annemie nog eens gehoord uit hun  Radio 1 sessie. Verdient een ereplaats naast "Dear God" van XTC (en naast "Au Suivant" van Jacques Brel natuurlijk). Ik vond die recente opname nog niet op YouTube maar onderstaande uit 2008 is ook goed. Mich Walschaerts beloofde trouwens dat hij een Engelse versie gaat opnemen en posten.

Onze wensen voor 2016

Beste wensen voor een jaar waarin wij, simpele geesten, de rede mogen herontdekken.

Die kwestie van verraden en vertrapte Arabieren, geen ver verhaal uit de woestijn

 

In Europa wordt het afgedaan als 'oude koeien', maar in de Arabische wereld is de kaart van het Sykes-Picot-verdrag uit 1916 brandend actueel. Gebied A ging naar Frankrijk, het gebied daaronder naar Engeland. De daarmee verbroken belofte voor een eengemaakt Arabisch koninkrijk heeft nog altijd verstrekkende gevolgen. © RV