Ik las een tekst van Eddy Bonte over leegte die overal wordt opgevuld met lawaai, ongeacht of mensen daar behoefte aan hebben of zich daaraan zouden kunnen storen.
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=2034464353428286&id=100005942230517
Ook al omwille van de vreemde omgeving waar ik nu enkele weken verblijf liet ik me hierdoor meevoeren in volgende gedachtengang.
Leegte opvullen: het zit in onze genen. Wij willen weten, zijn nieuwsgierig. Wij willen doen, beleven, voelen, LEVEN. Ergens naar toe. Een doel om voor te leven! ‘t Is van alle tijden. Vaneigens. Alleen, als dat opvullen en vooral het publiekelijk demonstreren ervan de kern van je identiteit wordt, kan het problematisch worden.
En problematisch is het al lang… steeds meer. Vooral wanneer zelfs het opvulsel er niet meer toe doet en alleen het schaamteloos tonen van de leegte voldoening lijkt te geven. Alle sociale media leven er van. De traditionele media trouwens ook meer en meer. Lawaai maken in de openbare ruimte, je lijf vol tattoos laten zetten, de Mont Ventoux op fietsen, jezelf installeren als influencer,... allemaal hetzelfde verlangen naar hetzelfde gevoel: IK BESTA! Een onverzadigbare markt die gretig wordt aangeboord… geëxploiteerd door commercie en politiek.
Politiek? Hoezo? Ging het dan niet om hoogst individuele belevingen (zij het dan in het openbaar)? Welja, ook dat is politiek. Kijk maar hoe partijen allerlei subcultuurtjes proberen te bedienen, naargelang het aantal “volgers” die ze kunnen aantrekken. Wij noemden dat recuperatie. ‘t Is, zoals gezegd, van alle tijden. Het probleem (politiek dus) is niet het groeiende aantal van die subs. Diversiteit hoeft op zich geen probleem te zijn. Zolang de cultuurtjes elkaar respecteren, in gesprek kunnen gaan over elkaars bewegingsvrijheid (altijd een lastige onderhandelingsoefening) en zolang ze niet tegen elkaar opgezet of uitgespeeld worden om plat politiek gewin. Hoewel ook de grote traditionele partijen in dit opzicht zeker geen zuiver parcours gereden hebben, denk ik nu natuurlijk vooral aan VB en NVA die het identiteit zoekende individu schaamteloos bedienen met historische identitaire opvullingen van denaldi en daar al even schaamteloos vijandbeelden aan verbinden.
Terug naar het begin (opvullen van leegte en identiteit). Toevallig verblijf ik hier in Palm Springs, een woestijnstadje op 150 km van Los Angeles. Het zal wel een gemeenplaats zijn maar alles is hier extreem. De laatste weken gaan de temperaturen van 100°F tot 110°F (43°C) en deze zomer gaat daar nog een schepje bovenop. Bij het binnenkomen van de stad rij je door een windturbinepark dat groter is dan de totale Belgische Noordzee Ontwikkeling. Maar goed want leven zonder airco is ondoenlijk. De levensstandaard valt wellicht te vergelijken met die van Knokke en Sint-Martens-Latem. Tezelfdertijd laveren hier honderden daklozen prominent doorheen heel het drukke centrum. Als Californië de staat is waar LGTB+ thuis is dan geldt dat dubbel voor Palm Springs en dat zie je. Niet alleen door het aantal gaybars en -events maar ook gewoon op straat waar iedereen erbij loopt zoals ie is, of eerder zoals ie zich wil tonen. Zo zitten we terug bij identiteit. Bezig zijn met identiteit, in elke conversatie de focus op het eigen leven proberen vestigen, is opvallend normaler dan wij in België zelfs vandaag gewoon zijn. Iedereen lijkt zich voortdurend te moeten bewijzen. Samengevat: vreemde wereld. Of wereldvreemd? Je krijgt hier nogal wat ethische vraagtekens te verwerken. En toch…
Wat opvalt is dat in alle diversiteit heel die gemeenschap samen en met elkaar leeft. Extreem rijken, daklozen, locals en toeristen, de grote meerderheid aan democraten en de Trump-supporters die je nu en dan ontmoet (en er worden wel degelijk forse standpunten ingenomen), alle soorten gender uitingen,... die hele mix schijnt weinig of geen aanleiding te geven tot conflict. Wat die laatste groep betreft heb ik op geen enkel ogenblik een probleem gemerkt met de verschillende gender identiteiten en hoe die willen behandeld of aangesproken worden. Hier is het van elk zijn gedacht, toch één zaak waar Palm Springs lijkt vooruit te lopen op de wereld die wij kennen.
