Wat ik wel doe is zo nu en dan mijn gedacht zeggen. Tonen waar mijn hart ligt. Wat mij beroert. En dus ook wat mij kwaad maakt. Zoals nu. Als ik die zelfverklaarde leiders zich in bochten zie wringen om elke sense of urgency in de klimaatzaak uit hun gezichtsveld te houden. Hoe enkelen onder hen meewarig het hoofd schudden bij het aanschouwen van vele duizenden scholieren die hun aandacht vragen en, als het even kan, een beetje moed. Hoe anderen het bestaan om de actiegerichtheid van de spijbelaars af te leiden naar "acties" als kopieerpapier aan twee zijden gebruiken op school. Ik verzin het niet! Weer anderen trachten schaamteloos de beweging te kapen voor eigen gewin. Kan je iets anders dan woest worden?
Deze mensen lijken totaal immuun voor gewetensvragen. Er was een tijd dat De Morgen zijn lezers een geweten wou schoppen. Da's ook weer lang geleden. Daarom wil ik hier heel duidelijk mijn kiesgedrag achter het gesloten gordijntje bij voorbaat onthullen. 30 jaar terug hing ik een groene Agalev-affiche zusterlijk naast een rode van de SP en dit heb ik later jarenlang volgehouden en in het stemhokje verdeelden we binnen ons huisgezin onze stemmen navenant. Ondertussen hoeven we in Gent die stemmen niet meer over twee lijsten te verdelen. Maar in mei dus wel nog want dan gaat het federaal.
